Voor het eerst sinds drie jaar bekijk ik alle foto’s die de vroedvrouw toen maakte. Het was een razendsnelle bevalling van drie uur. Mijn lichaam leerde nieuwe grenzen en sensaties kennen, en ik ben nog altijd trots op die prestatie. 

 

Tegelijk wringt de herinnering aan de twee uur durende persfase. Dat persen had ik na een tijd niet meer in de hand, uiteindelijk moest mijn zoon eruit met een zuignap omdat hij het niet goed stelde. Een pittige en rauwe geboorte. Toch haalde ik er kracht uit en verlangde ik naar een nieuwe bevalling; niet alleen naar een nieuwe zwangerschap en baby. Nu die tweede keer dichterbij komt, vermengt ook angst zich met dat verlangen.

De dag voor mijn uitgerekende datum voel ik voor het eerst ‘iets’. Kleine krampen, die precies regelmatig komen. Doordat mijn vorige bevalling zo snel verliep, focus ik volledig op mijn lichaam. Het kleinste signaal trekt mijn aandacht, zodat ik er op tijd kan bijzijn. 

De vroedvrouw van Geboren in Gent komt langs en meet vijf centimeter ontsluiting. Yes, ik zie het zitten om te bevallen. Ons gezin is klaar om een nieuw mensje te ontvangen. Ik neem een douche en erna valt alles stil. We beslissen dat ik terug in bed kruip en bel indien nodig. Het lukt me vlot om te slapen, maar de dag erna blijft alles status quo. Ik sms over en weer met de vroedvrouw, die me geruststelt. De bevalling kan binnen enkele uren starten, maar evengoed binnen enkele dagen. 

Voor de zekerheid laten we onze zoon die avond bij oma en opa overnachten. De dag erna komt er nogmaals een vroedvrouw. Ik ben teleurgesteld als ze me vertelt dat ik nog altijd vijf centimeter ontsluiting heb.

Misschien ben ik dan toch niet zo ‘snel’ als ik dacht, maar beval ik langzaam zonder het te merken?

Het eerste moment voel ik me moedeloos, maar al snel keert het. Mijn lichaam doet het werk zonder dat ik lijd en dit meisje in spe heeft nog even warmte nodig. Waarom zouden we ons haasten? 

De gynaecoloog bevestigt dat de dag daarna: onze dochter heeft het naar haar zin. Het wordt grappig als ik tijdens het onderzoek mijn slijmprop verlies. Mijn lichaam geeft allerhande signalen dat er een baby mag komen, onze dame zelf zit liever nog even in haar nestje. De wereld kan wachten. Ik moet die hyperfocus op mijn lichaam loslaten. Al die krampjes, steekjes en voorgevoelens laten voor wat ze zijn en genieten van deze laatste dagen.

Drie dagen later, zaterdagnacht rond 1u30, word ik wakker met een kramp die voelt als pittige menstruatiepijn. Net erna beweegt mijn dochter hevig. Zoals altijd geniet ik van haar dansmoves daarbinnen, maar deze keer gaat ze er goed tegenaan. Ik sta op om naar het toilet te gaan. Terug in bed voel ik een nieuwe kramp. Tiens, zou het dan toch? 

Ik durf er nog niet helemaal vanuit te gaan, maar ga naar de badkamer waar ik de krampen/weeën time. Na een klein kwartiertje verdwijnt alle twijfel. De weeën komen om de drie minuten en worden duidelijk feller. Ik bel Geboren in Gent en zeg vrij zeker: de bevalling is begonnen. Daarna bel ik mijn schoonmoeder zodat ze onze zoon kan ophalen en ik maak Tom wakker. Een kwartier later staat vroedvrouw Freya aan de voordeur.

Mijn weeën stijgen in intensiteit. Toch kan ik tussendoor op adem komen en Freya en Tom aanspreken. Zo was het de vorige keer niet, toen ervoer ik het ene moment nauwelijks last en zat ik het andere moment plots in een niet te stoppen weeënstorm. Ik zit nog niet zo ver als toen denk ik. Zeven, acht centimeter? Maar Freya meet de finale tien centimeter. Ze adviseert ons thuis te blijven. Het ziekenhuis was plan A, maar door de snelheid bij de bevalling van Bas had ik met thuisbevallen rekening gehouden. Ik ben er klaar voor om onze dochter in ons huis te verwelkomen. Maar ik zit in met Tom, hij wil dit scenario niet. Tot mijn opluchting gaat hij snel akkoord en plooit hij zich vlot in de situatie. Freya zet hem aan het werk en zegt hem handdoeken te halen en water op het vuur te zetten. Als we dat horen moeten we lachen. Tom had me al vaker gevraagd ‘hoe zit dat met die handdoeken en potten op het vuur bij een thuisbevalling?’ en ik antwoordde altijd ‘mah, dat is voor in de films’. Niet dus.

Daarna verdwijnt alle humor. Hevige weeën volgen elkaar snel op. Terwijl ik roep denk ik even aan de buren, maar dat kan me al snel niet zoveel schelen. Ik heb Tom nodig, ik moet hem vasthouden om de pijn te verdragen. Neen, verdragen is niet het juiste woord, het gaat om ontvangen. Ik ontvang de pijn en wil me eraan overgeven om een en al wee te worden.

Ik spreek mijn dochtertje aan ‘komaan Suze, wij kunnen dit!’ Deze bevalling doen we samen. Schrijfster Maggie Nelson zegt dat je bij een bevalling uiteen moet kunnen vallen. Niet bij mij. In een wee is mijn lichaam een geheel, de wee neemt alles over. Ik ben één met mezelf, mijn dochter en met die womanhood. Ik val niet uiteen, ik versmelt.

De tweede vroedvrouw komt eraan. Ik ken Angelique niet omdat zij bij een ander team van Geboren in Gent werkt, maar ik las een tekst van haar op Birth Matters en wist van andere moeders dat ze tevreden waren over haar hulp bij hun bevalling. Ik vertrouw erop: deze vrouwen zullen mij helpen, ze weten wat ze doen, ze kennen mijn wensen en mijn angsten. 

Achteraf begreep ik hoezeer vertrouwen de grondslag smeedde van deze bevalling. Hierdoor kon ik de controle in de handen van Freya en Angelique leggen en mocht ik loslaten. Ik kon mij focussen op mijn lichaam en mijn dochter en moest me niet bezighouden met interventies, risico-inschattingen, mijn wensen duidelijk maken… Als ze overleggen zonder mij en Tom deert me dat niet. Dat was waarschijnlijk anders geweest in een ziekenhuis met vroedvrouwen en artsen die ik niet kende. Dan zou ik meer proberen uit te vlooien wat die uitspoken. Kan je één worden met een wee als je intussen de wereld moet controleren? Ik hoefde het in elk geval niet te proberen.

Na een halfuur intense weeën voel ik persdrang en kort erna breekt mijn water. Dat brengt gemengde emoties met zich mee. Ik ben blij dat de bevalling opnieuw zo snel vlot. Tegelijk maakt het me bang door de herinneringen aan de vorige keer, waar het persen bleef duren en me machteloos achterliet omdat het niet op eigen kracht lukte. Tom legt een matje voor de verwarming, het matje van zijn eerste Rock Werchter, het matje waar ik mijn zwangerschapsyoga op oefende. Ik ga op handen en knieën zitten en hoor plots mijn zoon. Troost, tutjes en verhaaltjes moet hij bij oma halen, die hem naar de zolder meeneemt waar ze ons niet kunnen horen.

Het persen verloopt niet vlot. Weeën opvangen, dat kan ik. Dat is deel van de womanhood. Persen duwt me naar diepere krochten, ontdaan van kracht en vrouwelijkheid. Hier zou ik wél eens kunnen uiteenvallen.

Ik raak vast in gedachten aan mijn vorige bevalling. Wat als het toen lag aan een te smal bekken? Dan lukt het deze keer ook niet. Wat als het terug blijft duren, zullen ze me dan met een ambulance afvoeren? Wat als haar harttonen zakken? “Ik kan dit niet!”, schreeuw ik. Angelique en Freya spreken dat pertinent tegen. Ze stellen me voor om op de baarkruk te gaan zitten. Mij verplaatsen klinkt vreselijk, maar na twee persweeën lukt het toch. Vanaf dan gaat alles vlotter. Ze kunnen de harttonen van Suze beter horen en ik vind mijn vertrouwen terug. Ik mag niet blokkeren, mijn eerste bevalling is mijn tweede niet. Laat Suze maar komen op dit matje, in deze woonkamer, tussen mijn boeken. Mijn interne rust keert terug.

Freya en Angelique coachen mij actief, wat ik hard nodig heb. In het persen voelt mijn lichaam als ontdaan van grenzen en zwaartekracht. Freya, Angelique en Tom belichamen de natuurwetten die ervoor zorgen dat ik dit lijf toch kan aansturen. Ze raden me aan niet te schreeuwen, maar al mijn energie ‘naar onder’ te duwen. Ze gebruiken hun vingers om mij duidelijk te maken naar waar ik moet persen. Ook al blijf ik overspoeld, toch voel ik duidelijker dat het goed gaat. Tom zit achter mij en ik ben me bewust van zijn aanwezigheid. Hij is deel van deze bevalling, hij mag absoluut niet weg.

Plots brandt het en dat roep ik ook. Uit andere bevallingsverhalen weet ik dat dit de fameuze ring of fire is. Ze zeggen dat dit gevoel niet meer zal weggaan, ze zeggen dat mijn dochter komt, ze zeggen dat ik het hoofdje mag voelen. Dat geeft een enorme kick. Meteen daarna stroomt de ergste pijn door mij, een pijn die alle voorgaande doet verbleken. Een pijn die ik herken van de vorige keer en daarom kan omarmen. Ik weet dat het hoofdje eruit komt. Deze keer kijk ik heel bewust en zie ik mijn meisje geboren worden, het lijfje dat volgt voel ik nauwelijks nog. Grappig dat ik op dat moment tegen de vroedvrouwen roep “let op met haar!”, ik wou niet dat ze haar lieten vallen. As if.

Suze huilt niet en kreunt lichtjes. Freya en Angelique leggen haar niet op mij, maar geven haar zuurstof. Ik ben verward, zo hoort het niet volgens de boekskes.

Tom zei me achteraf dat die minuut voor hem langer aanvoelde dan de volledige bevalling. Maar de beademing werkt meteen en Suze mag zich op mijn buik nestelen. Suze, ik ken jou al negen maanden en toch ontmoet ik je voor het eerst. De bewondering is even groot als bij Bas. Vers ouderschap went niet, vers ouderschap kan je een tweede keer ervaren en voelt vertrouwd en verwarmend onbekend tegelijk.

De MUG komt om Suze en mij te onderzoeken. Ze houden het kort en respectvol en bevestigen: kerngezonde moeder en baby. De hele wereld mag mijn huis binnenkomen wat mij betreft. Ze mogen allemaal zien wat een wonderlijk kind op mij ligt. Toch is er maar eentje die ik er echt bij wil hebben en die al snel de trappen af komt. Bas is even van slag als hij Freya en Angelique ziet, maar geeft zijn zus dan toch een zoen en knuffelt mij uitgebreid. Hij blijft opvallend rustig en ik merk dat hij snapt wat hier plaatsvond. De liefde voor Bas overspoelt me op een verrassende manier. Hij maakt deze bevalling af.

De geboorte van Suze duurde een uur en veertig minuten en ik kijk er met een warm gevoel op terug. Een korte, pittige en tegelijk mooie bevalling. Romantisch bijna. In ons eigen huis, omringd door mensen die ik vertrouw. Zowel mijn geest als mijn lichaam zullen deze bevalling altijd herinneren en er de rest van mijn leven kracht uithalen, denk ik. Een betere start kan ik Suze niet toewensen.